Türkiye'de akademisyenler için planlanmış bir hizmetiçi eğitim yasası veya fiili bir uygulama bulunmamaktadır. Fakat ülkede 1980'lerden sonra sayıları artan ve özellikle 2000'li yıllarda uluslararası veritabanı endekslerinin Üniversitelerarası Kurul (ÜAK) tarafından doçentlik kıstası olarak ele alınması ile beraber, araştırma çalışmalarında içerik ve kalite anlamında büyük yol alınmıştır. Benzer bir biçimde, yine 2000'li yıllardan günümüze tüm disiplinlerde yapılan konferans, kongre, sergi ve sempozyum gibi çalışmalar katlanarak artmıştır. Öte yandan, YÖK desteği ile üniversitelerin abone olduğu uluslararası veri tabanları ve dijital kütüphaneler, Türk bilim insanlarına ulusal ve uluslararası çalışmalara makale, sunu, tez, kitap gibi temel akademik ürünlere zamanında ve hızlı bir biçimde ulaşım imkânı sağlamaktadır. Ayrıca son yıllarda TÜBİTAK'ın Cahit Arf Bilgi Merkezi çalışması, ULAKBİM çatısı altında uluslararası dergilerin tanımlanması ve ulaşımının kolaylaşması, araştırmacılar için doğal bir öğrenme ortamı ve mesleki gelişime olanak tanımaktadır. Ayrıca, öğretim elemanlarının alanlarına yönelik bilimsel çalışmalarda bulunmak ve bilim görgüsünü artırmak için üniversitelerin anlaşmalı olduğu ulusal/uluslararası üniversitelerle iş birliğine dayanan Farabi ve Mevlana değişim programları bulunmaktadır.